Ochrona katodowa

Korozja CO2 od wielu lat nęka przemysł naftowy i gazowy. Gazowy CO2 staje się korozyjny po rozpuszczeniu w środowisku wodnym. Dzieje się tak, ponieważ sprzyja on reakcji elektrochemicznej między stalowym rurociągiem a środowiskiem wodnym. CO2 miesza się z wodą, tworząc kwas węglowy, a kwaśny płyn powoduje korozję rury. Jest to często określane jako słodka korozja. Korozja CO2 występuje w następujących typowych formach:

• Korozja typu Pitting
• Mesa atakuje korozję

Kiedy siarkowodór (H2S) i wilgoć wchodzą w kontakt z metalem, powoduje to korozję znaną jako korozja kwaśna. Kiedy siarkowodór rozpuszcza się w wodzie, staje się kwasem, a także źródłem korozyjnych atomów wodoru. Te korozyjne produkty uboczne to siarczki żelaza (FeSx) i wodór. Są one szczególnie szkodliwe dla rur wiertniczych i powodują następujące formy korozji:

• Mundur
• Umieszczanie
• Kraking stopniowy

Tlen bardzo szybko reaguje z metalem. Kiedy rozpuszcza się w płuczkach wiertniczych, staje się główną przyczyną korozji rur wiertniczych. Ze względu na prędkość, z jaką płuczka wiertnicza przemieszcza się po rurociągu, nawet niewielkie stężenie tlenu (wynoszące zaledwie pięć części na miliard) powoduje ciągłe niszczenie samego rurociągu. W rzeczywistości obecność tlenu nasila korozyjne działanie innych kwaśnych gazów, w tym wspomnianych wcześniej CO2 i H2S. Formy korozji powodowane przez tlen obejmują:

• Jednolita korozja
• Korozja typu Pitting

Korozja mikrobiologiczna (MIC) jest formą korozji powodowaną przez bakterie. Odpady bakteryjne często zawierają CO2, H2S i inne kwasy organiczne, zwiększając toksyczność płynów przepływających przez rurociąg naftowy lub gazowy. Można ją rozpoznać po obecności czarnych odpadów na powierzchni rurociągów i może powodować wżery pod tymi odpadami.